3 Aralık Dünya Engelliler Günü..

Bugün farkındalık günü olmalı aslında..

Ne yazsam diye düşünürken bu  yazıyı gördüm…

” Annelerin en büyük korkusu çocuklarının ölmesiymiş. Engelli annelerininki çocuklarından önce ölmek! “

Çok doğru yazılan cümle, geride kaldığında kim bakacak yavrusuna..

Bugün onları fark etme günü olmalı. Her an bizlerde onların yerinde olabiliriz. Başımıza ne geleceğini bilme imkanımız yok. Evde, sokakta yaşadığımız bir kaza bizi de o duruma getirebilir. Allah korusun diyorsunuz değil mi?..

İnşallah başımıza gelmez.Ama onları unutmamak, onlara acımamak lazım.. Onlara yardımcı olmak gerekir.

Okuldayken engelli merkezine ziyarete gitmiştik. Demişlerdi ki bizim için uygun şartlar oluşturulmalı tek isteğimiz bu, bize acıyan gözlerle bakmayın, şartları oluşturun yeter biz başımızın çaresine bakarız..

Metro çıkışlarında onlar için yapılan asansörlerde, yaşlı ve hamilelerin dışındakilere bu sözlerim, sapasağlam insanlar görüyorum. Yürüyün biraz, sizin ailenizde o asansörleri kullanmak zorunda olan birileri olsa ama sizin gibiler yüzünden kullanamasa çok kızardınız değil mi?.. 

Empati yapalım biraz.. 

Onlara yardımcı olalım engel olmayalım..

Aramızda engel olmasın…