Sonbahar..

Bugün İstanbul’da hava kapalı ve soğuk.. Kahvemi yudumlarken sizinle çok sevdiğim bir Can Yücel şiirini paylaşmak istedim. Her yerde şiirin ismi farklı olduğundan, kendim bir başlık koydum yazıma..

Ne hesabını veremeyeceğim bir günüm oldu ne de vicdanımı lekeleyen bir geçmişim..

Ne hissettiysem onu söyledim, onu yaşadım..

Yaşadığım bir tek andan bile pişmanlık duymadım.

Asla keşkelerim olmadı..

Hiçbir zaman kendimle vicdan mahkemesi yapmak zorunda kalmadım..

Karşıma bazen gerçek yüzler, bazen sahteler çıktı ama olsun ben yine sadece hislerimle yaşadım..

Asla sevmediğim birine seni seviyorum demedim, ya da asla birini severken karşılığını beklemedim..

Dostluğuma değer biçmedim, sevgime ise hiçbir zaman sınır çizmedim..

Sevdiysem sonuna kadar gittim, bitirdiysem öldürse de hasreti geriye dönmedim..

Bazen çok kırıldım, bazen belki de kırdım.

Ama hata insana mahsustur dedim. Affettim, af diledim..

Kimileri birden fazla kırdılar kalbimi ama ben onları yine de affettim..

Onlar belki beni saflıkla yargıladılar. Belki de içten içe sinsice güldüler bana. Ama asıl unuttukları şuydu..

Ben aldanmadım. Aldanan her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar..

Bir insan kaybının ne olduğunu bilmedikleri için..

Oysa ben hiç insan kaybetmedim..

Sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar…

Can Yücel